Ασανσέρ

“Αισθάνθηκα, σε μια εξωχρονική διάσταση απόλυτον συντονισμού με τη συμπαντική ενέργεια, σαν βολίδα που βιδώνεται περιστρεφόμενη, στην προοπτική. Εφτασα στα ορια της παράκρουσης για μια στιγμή. Έτσι όμως θυμήθηκα κιόλας, πως ήμουν προγραμματισμένος να προωθήσω τη λογική κι όχι να την εγκαταλείψω. Απλα, η γνωστή μου “λογική” δεν κάλυπτε τις ανάγκες της περίστασης. Τοτε ξαναβρήκα μέσα σ’ ένα σύννεφο φορτισμένο απο χαρούμενο φως, την εμπιστοσύνη που ανέκαθεν είχα, στις δυνατότητες του μυαλού μου. Μια πρωτόγονη χαρά ηρθε να αντικαταστήσει τον πανικό στα όρια του, κι ολο το πράγμα γύρισε ανάποδα. Το πρόβλημα άρχισε να ξεκαθαρίζει μέσα μου. Επρεπε να σπρώξω τα όριά μου. Να σπρώξω πώς όμως; Να χαϊδέψω γλυκά, τα νοητά μου σύνορα, αλλάζοντας ταχύτητα στο κιβώτιο του εγκέφαλου μου, η να σπάσω την πόρτα των εκπλήξεων κι οποίον πάρει ο χάρος, με προεξάρχοντα υποψήφιο, έμεναν ακριβώς; Να λοιπόν που επιτέλους, ήμουνα ελεύθερος να διαλέξω: Επανάσταση, η σταδιακή μεταρρύθμιση και βαθμιαία προσαρμογή; Η βιολογική μου κατάσταση, ζητούσε απαλή μεταρρύθμιση, οχι αλλο σοκ. Η εσωτερική μου κατάσταση όμως, μια κάπως ενστικτωδικη θαλεγα, τάση, μ’ έσπρωχνε κατευθείαν στη φασαρία. Τοτε, για πρώτη φορά, συνειδητοποίησα αυτο, που σε διαφορετικές περιστάσεις ποτε δεν θα πλησίαζα μ’ αυτόν τον τρόπο: Τους Άλλους, δίπλα μου!” “Είπαν” για τον ΔΗΜΗΤΡΗ: Η ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ, κατα τη διάρκεια γυρίσματος του ντοκιμαντέρ “Οι επαρχίες της Αθήνας”, το 1976: «Σ’ αγαπώ γιατί είσαι όμορφος, γράψεις με ωραίο τρόπο σπουδαία πράγματα, είσαι αγωνιστής και επιπλέον είσαι ένας από τους ελάχιστους άνδρες στον κόσμο που δεν θα τον πετούσα ποτέ απ’ το μπαλκόνι μου!». * Η ΒΑΛΕΝΤΙΝΑ ΤΕΡΕΣΚΟΒΑ, πρώτη Κοσμοναύτης στην ιστορία, στον τότε Υπουργό Τύπου Δημήτρη Μαρούδα, στη δεξίωση της Σοβιετικής Πρεσβείας, το 1986: «Ο ποιητής αυτός, είναι ο γοητευτικότερος άνδρας που συνάντησα στην επίσκεψη μου στην Ελλάδα». * Η Λαίδη ΣΑΡΑ ΣΠΕΝΣΕΡ ΤΣΩΡΤΣΙΛ, στη βίλα της στο Κατακάλι της Κορινθίας, το 1974: «Είσαι ένας αληθινός Πρίγκιπας δίχως τίτλο! Κι αυτό το προνόμιο το έχουν οι σπάνιοι πνευματικοί άνθρωποι». * Ο διάσημος Ελληνοαμερικανός σκηνοθέτης ΕΛΙΑ KAZAN, στον δημοσιογράφο Γιάννη Φλέσσα, σε συνέντευξη του στη Νέα Υόρκη, το 1991: «Έχετε αυτόν τον θαυμάσιο ποιητή εκεί στην πατρίδα. Είναι ένας από τους τρεις τέσσερις ανθρώπους στην Ελλάδα που αληθινά θαυμάζω. Αν κάποτε εκδοθεί στην Αμερική, θα ήθελα, εγώ να τον προλογίσω». * Ο ΠΕΒΓΚΕΝΙΠΕΦΤΟΥΣΕΝΚΟ, ο μεγάλος Ρώσος ποιητής, μπριχττά στον τάφο του ΜΠΟΡΙΣ ΠΑΣΤΕΡΝΑΚ, στη Μόσχα, το 1986: «Αδελφέ μου Ντίμα! Από την πρώτη στιγμή που σε συνάντησα κατάλαβα ότι είσαι ο ποιητής που έψαχνα για να κάνουμε οι δυο μας, άνω-κάτω τον πλανήτη!» * Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ στο Νικήτα Βενιζέλο, σε σύσκεψη στο Ακρωτήρι Χανίων, το 1974: «Στην κουβέντα μας θα είναι μπροστά κι ο Δημήτρης. Είναι Ελληνας, είναι άντρας, είναι έμπιστος κι είναι ψίλος μου. Σου φτάνουν αυτά;» * Η ΜΑΡΙΑ ΤΖΑΝΗ, καθηγήτρια του Πανεπιστήμιου Αθηνών, στην εισήγη<τή της στην παρουσίαση του «ΑΣΑΝΣΕΡ» στο Αμφιθέατρο του Δήμου Σαρωνικού, τον Νοέμβριο του 2013: «Η ελπίδα που μας δίνει το «ΑΣΑΝΣΕΡ» είναι η απελευθέρωση από τον φόβο του φόβου. Αυτό το βιβλίο, θα αλλάξει πλέον τον τρόπο της σκέψης μας.» * Ο ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ, σε κουβέντα του με τον ΙΑΤΡΟΠΟΤΛΟ στο “ΕΘΝΟΣ”, το 2006: «Δημήτρη, είσαι ο μόνος που τον άνοιξα με τέτοιο τρόπο την καρόια μου και του μίλησα για την άλλη πλευρά του εαυτού μου, την άγνωστη στους πολλούς ανθρώπους… και είναι η πρώτη φορα στη ζωή μου που κανω κατ ι τέτοιο». * Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΩΤΑΣ, στο περιοδικό “ΑΛΦΑ”, το 1966: «Ξαφνική, απρόοπτη, πολύ ενδιαφέρουσα πνευματική ωριμότητα, από εναν σχεδόν ακόμη έφηβο ποιητή!» * Ο ΒΑΣΟΣ ΒΑΡΙΚΑΣ, κριτικός λογοτεχνίας του « ΒΗΜΑΤΟΣ», το1971: «Ο Ιατρόπουλος είναι πλέον, και μάλλον θα συνεχίσει για πολλά χρονιά ακόμη να είναι, ο Ποιητής της Αμφισβήτησης στην Ελλάδα». * Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΡΑΝΤΩΝΗΣ, κορυφαίος κριτικός της ποίησης, στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ, το 1972: «Μια ποίηση που απευθύνεται στον σπάνιο αναγνώστη που πρέπει να την ξαναδιαβάσει φορές και φορές για να περάσει μέσα της». * Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ, στο Καφέ “Da Capo” Αθήνα, 1988: «Δημήτρη μου, μείναμε πολύ λίγοι πια, προς Θεου, μην προσπαθείς να εκπολιτίσεις τοι>ς κάφρους…» * ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ, στο Καφέ “Ντορέ” στη Θεσσαλονίκη, το 1969: «Εμείς οι δυο συμπληρώνουμε ο ένας τον αλλο: Είμαι ο Ιατρόπουλος της πεζογραφίας κι είσαι ο Σαμαράκης της ποίησης…» * Ο ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ, στο bistro “Fatsio”, το 1984: «Δημήτρη, εγω δεν αξιώθηκα να ταξιδέψω στην Αμοργό μου! Να το κάνεις εσύ για μένα, όταν θα έχω φύγει πια, απ’ αυτή την ζωή…» * Ο ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ, στην τιμητική του εκδήλακτη για την αναγόρευση του ως Ακαδημαϊκού, στις Κροκεές της Λακωνίας, το 1987: «διάλεξα να καλέσω τον Ιατρόπουλο να μιλήσει για μένα, μια τέτοια μέρα, κάτω απ’ τον Ταΰγετο μας. Δεν βλέπω άλλον πιο κατάλληλο απ’ αυτόν, για να το κάνει…» * Ο ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ, στο «Μαγεμένο Αυλό», το 1962: «Οταν ήμουνα Ί7 χρονών, τους είπα, ο Ελύτης θα γίνει μεγάλος ποιητής. Το ίδιο λέω τωρα για σένα. Και δεν έπαψα ποτέ μου να είμαι … 17 χρονών!»