Συστήστε μας τον ήρωα του βιβλίου σας, τον Μπαλιούλια. Ποιος είναι;

Ο Μπαλιούλιας είναι ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου, ένα αγροτόπαιδο από κάποιο χωριό της Βόρειας Ελλάδας, γιος προσφύγων από την Ανατολική Θράκη. Με αφορμή ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, σε προχωρημένη ηλικία, αναστοχάζεται τα χρόνια της παιδικής, εφηβικής και νεανικής του ηλικίας, την καθημερινότητα της αγροτικής ζωής με τις δυσκολίες και τις στερήσεις, τα ήθη και τα έθιμα του χωριού του, τον εμφύλιο με τα εγκλήματα και τις φρικαλεότητες των αντιμαχόμενων παρατάξεων, τους ξυλοδαρμούς του από τους δασκάλους στο δημοτικό σχολείο (το «δείρε το δάσκαλε να μάθει» ήταν κανόνας), τα παιχνίδια του με τα άλλα παιδιά του χωριού, τη σχέση του με τους καθηγητές και τους συμμαθητές του αργότερα στο γυμνάσιο, τα πρώτα του ερωτικά σκιρτήματα, τη μετανάστευσή του στη Γερμανία για να γίνει βιομηχανικός εργάτης, τις σπουδές του που ακολούθησαν, τον μεγάλο έρωτα της ζωής του για μια Γερμανίδα, κόρη ανώτατου αξιωματικού του Γ’ Ράιχ, τον επαναπατρισμό του επί δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967, και τα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής του δραστηριότητας. Παράλληλα με τον αναστοχασμό της πρώιμης περιόδου της ζωής του, περιγράφει και την καθημερινότητα των προχωρημένων γηρατειών του με τα σοβαρά προβλήματα υγείας, την πανδημία του κορονοϊού, την τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα, τις σχέσεις του με τα παιδιά και τα εγγόνια του, και τις τακτικές συναντήσεις του με μια παρέα συνταξιούχων συναδέλφων του, παλιών κομματικών στελεχών-οπαδών μιας συγκεκριμένης παράταξης, στις οποίες κυρίαρχα θέματα των συζητήσεών τους είναι οι κλονισμένες υγείες τους, η πορεία του κορονοϊού, τα μνημόνια, η λεηλασία των συντάξεών τους κι οι πολιτικές αναλύσεις. 


Ελληνική ύπαιθρος και μεταπολεμική Γερμανία. Μοιάζει να γνωρίζετε τη ζωή και στους δυο τόπους. Συνδέεται κάπως η προσωπική σας ζωή με αυτούς;

Σε μεγάλο βαθμό. Με την ελληνική ύπαιθρο λόγω καταγωγής. Γεννήθηκα στο χωριό Βαπτιστής του νομού Κιλκίς από γονείς αγρότες, όπου παράλληλα με τις σπουδές μου -δημοτικό, γυμνάσιο- ασχολούμουν και με αγροτικές δουλειές, κάτι που ίσχυε -κι ενδεχομένως να ισχύει ακόμη- για όλα τα παιδιά της ελληνικής υπαίθρου. Με τη Γερμανία η σχέση μου ήταν ανάλογη. Απλά το εργασιακό τοπίο ήταν διαφορετικό κι οι σπουδές πανεπιστημιακές. Επιπλέον,  ως πτυχιούχος γεωπόνος εργάστηκα επί τριάντα πέντε χρόνια σε μια γερμανική πολυεθνική εταιρεία στην Ελλάδα, γεγονός που μου έδινε τη δυνατότητα να επισκέπτομαι συχνά τη Γερμανία και να έχω άμεση επαφή με τον γερμανικό λαό, τον τρόπο σκέψης του και την αντίληψή του για τις βασικές ανθρώπινες αξίες. 


Σήμερα η κυρίαρχη τάση είναι οι νέοι να φεύγουν στο εξωτερικό και να εγκαταλείπουν την πατρίδα τους. Εσείς όμως εδώ μιλάτε για τον νόστο, την ξενιτιά και τη μοναξιά της μετανάστευσης. Τι θεωρείται ότι θα αποκομίσει ο αναγνώστης;

 Η κυρίαρχη τάση των νέων ήταν και τότε -δεκαετίες του 1960 και 1970- να φεύγουν στο εξωτερικό προς αναζήτηση εργασίας. Εκείνο που έχει αλλάξει είναι ότι τότε έφευγαν άνθρωποι κατώτατου μορφωτικού επιπέδου έως και αναλφάβητοι -κυρίως αγρότες και εργάτες-, για να εργαστούν ως βιομηχανικοί εργάτες, ενώ οι σημερινοί στην πλειοψηφία τους είναι υψηλού έως υψηλότατου μορφωτικού επιπέδου -επιστήμονες διαφόρων κλάδων κι ειδικοτήτων-, ή εξειδικευμένοι επαγγελματίες για να μπορέσουν να ασκήσουν το επάγγελμα-λειτούργημά τους, κάτι που είναι δύσκολο, έως αδύνατο να κάνουν στην Ελλάδα των μνημονίων, της φτώχιας και των ακραίων κοινωνικών ανισοτήτων, και μάλιστα με καλύτερες συνθήκες και ασυγκρίτως υψηλότερες αμοιβές. Όμως η νοσταλγία για τον γενέθλιο τόπο ισχύει και σήμερα όπως και τότε. Απλώς σήμερα ο νόστος ανακουφίζεται, ή και μειώνεται δραστικά, λόγω της δυνατότητας του μετανάστη να επικοινωνεί ευκολότερα με τα αγαπημένα του πρόσωπα, ακόμα και να τα βλέπει, χάρις στα επιτεύγματα της τεχνολογίας –κινητή τηλεφωνία, Skype, fb, Messenger, κ.λ.π. Η μοναξιά της μετανάστευσης υπήρχε, υπάρχει, και θα υπάρχει εσαεί. Απλώς η ένταση και το μέγεθός της διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Εκείνο που πιστεύω ότι θα αποκομίσει ο αναγνώστης από το βιβλίο μου είναι ότι ο άνθρωπος έχει δικαίωμα να ονειρεύεται, κι αν θέλει μπορεί. 


Ας πούμε ότι διαλέγετε δέκα βιβλία για ένα μακρινό ταξίδι αναψυχής; Ποια θα είναι αυτά;

Η Ιλιάδα του Ομήρου.

Ο τελευταίος πειρασμός του Ν. Καζαντζάκη.

Η ιστορία ενός αιχμαλώτου του Στρατή Δούκα.

Η ζωή εν τάφω του Στράτη Μυριβήλη.  

Ουδέν νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο του Έριχ Μαρία Ρέμαρκ. 

Το ανθρώπινο στίγμα του Φίλιπ Ροθ.

Το τραγούδι του Σόλομον της Τόνι Μόρισον.

Τα σταφύλια της οργής του Τζον Στάινμπεκ.

Τον Μάγο του Τζον Φόουλς

Παραδείγματος χάριν, ο ναζί αδερφός μου του Ούβε Τιμμ.