Μας εντυπωσιάζει στο βιογραφικό σας ότι είστε μόνο 22 ετών και γοητευμένη από τη λογοτεχνία γράφετε κιόλας το πρώτο σας βιβλίο;

 Πιστεύω πως η συγγραφή είναι μια ασχολία δίχως σαφή ηλικία, ασφαλώς ωριμάζει με το πέρας των χρόνων, βάσει και των αναγνωσμάτων που μπορούμε να αφομοιώσουμε στην εκάστοτε χρονική στιγμή της ζωής μας. Όμως είναι συνάμα και μια άσκηση πνευματική, λυτρωτική` αρκεί μονάχα να ‘χεις να μεταδώσεις κάτι που οι μελλοντικοί αναγνώστες να έχουν να λάβουν πράγματα από αυτό. Προσωπικά θεωρώ πως η γραφή μου δεν έχει ακόμη ωριμάσει, όπως και η τεχνική και οι ιδέες μου. Αλλά σίγουρα νιώθω ικανοποιημένη από το πρώτο αυτό βήμα στο συγγραφικό χώρο.

 

Τι είναι η Φυγή;

Η Φυγή είναι μια λογοτεχνική αλληγορία του ανθρώπου που προσπαθεί να διαφύγει από τα καθεστημένα, τα τετριμμένα της ζωής που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε κάτι σαν ‘έλη ονείρων’, αλλά τελικά προσπαθώντας να τα υπερβεί, οδηγείται σε μια μοιραία καταστροφή. Η τραγικοποίηση των προσώπων είναι έντονη βέβαια, όπως και η ματαιότητα των φιλοδοξιών τους, όμως στόχος μου ήταν να γράψω ένα έργο που να μιλάει πρωτίστως για την προσπάθεια ανύψωσης του ανθρώπου στο βάθρο της ελευθερίας, της πνευματικότητας, της δόξας και εν τέλει να οδηγείται σε μια θυμική αλλοίωση αλλά και συνάμα, εξαγνισμό.

 

Η περίοδος της πανδημίας που βιώσαμε σας οδήγησε να μιλήσετε για μια ιστορία στην εποχή του λοιμού (μιας ασθένειας που μαστίζει τους ανθρώπους λέτε;)

Θα μπορούσε ενδεχομένως να το εκλάβει κάποιος στα δεδομένα της εποχής μας, ο Έκο άλλωστε είχε μιλήσει για το θάνατο του συγγραφέα με πολύ εύστοχες νύξεις στο εν λόγω ερώτημα, αλλά σίγουρα τα βιώματά μας επηρεάζουν τη σκέψη και κατ’ επέκταση, τη γραφή μας. Όμως, επειδή το βιβλίο που έγραψα δεν είναι σαφές ως προς όλες του τις ερμηνείες, κάποιες έννοιες πλανώνται είτε εσκεμμένα, είτε επειδή δεν ένιωσα τόσο μεγάλη οικειότητα στο χαρτί να επεκταθώ, ο λοιμός, όπως τον συνέλαβα, είναι εκείνη η αρρώστια που ταλανίζει ανθρώπους και κοινωνίες εσωτερικά και εκτείνεται σταδιακά προς τα έξω. Πιστεύω πως η ψυχική ασθένεια δύναται να σωματοποιηθεί και αντίστροφα, όμως μια βαθιά ψυχική αγωνία μπορεί να εκληφθεί εξίσου σα λοιμός. Η αρρώστια λοιπόν, δεν είναι απαραίτητα μια πανδημία κόβιντ ή πανούκλας, αλλά και μια πανδημία ιδεολογική, ηθικής και πνευματικής παρακμής.

 

Ποιον θεωρείτε τον δάσκαλό σας στη γραφή;

Θεωρώ πως οι δάσκαλοί μου στη γραφή αλλάζουν λίγο-πολύ με το πέρασμα του χρόνου, ανάλογα τη λογοτεχνία και το είδος γραφής που ταιριάζουν καλύτερα στον ψυχισμό μου. Όμως από τα 13 μου χρόνια είχα τη μεγάλη τύχη να ασπαστώ τη γραφή του Νίκου Καζαντζάκη, κάτι το οποίο άσκησε τεράστια επίδραση όχι μονάχα στη γραφή αλλά και στη νοοτροπία μου, όντας ακόμη έφηβη και αμέστωτη. Οι έφηβοι, ως γνωστόν, αναζητούν πρότυπα και αυτός ο συγγραφέας στάθηκε για εμένα φάρος σε βαθύτερες εσωτερικές αναζητήσεις και θεωρώ ότι χάριν στην επιρροή ωρίμασα και ως προς τις λογοτεχνικές μου προτιμήσεις. Είναι γεγονός πως η καζαντζακική γραφή ασκεί εν γένει μια πρωτόγνωρη επίδραση στους αναγνώστες της⸱ είναι ίσως η πυκνή και γεμάτη αγωνία γραφή ή η ιδεολογική και στοχαστική διάθεση που την εμπερικλείει με άφθονους συμβολισμούς και διδάγματα⸱ γι’ αυτό είναι χαρακτηριστικό πως ο εν λόγω συγγραφέας έχει μονάχα φανατικούς οπαδούς ή πολέμιους. Στα φοιτητικά μου χρόνια ήρθα σε μεγαλύτερη επαφή με τον Όμηρο, τον Βιργίλιο και τον Δάντη, τους οποίους θεωρώ πυλώνες της σύγχρονης λογοτεχνίας. Άξιοι μνείας είναι βεβαίως ο Ντοστογιέφσκι, ο Τολστόι, ο Τσέχωφ αλλά και ο Παπαδιαμάντης, ο Καβάφης, ο Καραγάτσης, ο Αναγνωστάκης, ο Σεφέρης… Φυσικά δε διαθέτω τη διάνοια και την προικισμένη γραφή των παραπάνω, αλλά αν μην τι άλλο, διαθέτουν μια γραφή που θα ονόμαζα διαφωτιστική, απελευθερωτική, ηθικοπλαστική.

 

Ποιο 2 βιβλία σας έκαναν να αποφασίσετε ότι θέλετε να αφηγηθείτε τις δικές σας ιστορίες;

Ασφαλώς δεν πρόκειται για δύο μονάχα βιβλία αλλά για περισσότερα, η συχνή ανάγνωση ωθεί αναμφίβολα ευκολότερα στη συγγραφική δημιουργία. Ωστόσο, αν έπρεπε να ξεχωρίσω δύο έργα -πράγμα δύσκολο- που μου άλλαξαν τον τρόπο σκέψης, θα ήταν ο «Τελευταίος Πειρασμός» του Νίκου Καζαντζάκη και οι «Αδελφοί Καραμάζωφ» του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι. Είναι παράδοξο πως το αριστουργηματικό και συνάμα συμβολικό μυθιστόρημα του πρώτου εντάχθηκε στην απαγορευμένη βιβλιογραφία του Βατικανού, όπως επίσης και ο «Ηγεμόνας» του Μακιαβέλλι. Οι ιερείς κόντεψαν να αφορίσουν τον Καζαντζάκη με το πρόσχημα της βεβήλωσης του Χριστιανισμού, όμως ο λογοτέχνης αναδεικνύει περισσότερο από κάθε άλλο την παραβολική διάσταση του Χριστιανισμού στη ζωή του ανθρώπου, τη δυαδική, όπως ακριβώς έγραφε, υπόσταση του Χριστού, τη σάρκα και το πνεύμα που αντιμάχονται και συνενώνουν συνάμα το ένα το άλλο. Και αναδεικνύει έτσι το σταυροδρόμι εκείνο που αρχαίοι ονόμαζαν στο μύθο του Ηρακλή «Το σταυροδρόμι της Αρετής και της Κακίας ή Ευτυχίας», την απόφαση δηλαδή του ανθρώπου να εκπληρώσει ένα από τα δύο τινά στη ζωή του: την αυτοεκπλήρωση, τον σαρκικό κορεσμό, την πρωτόγονη δίψα για απόκτηση αγαθών, ηδονών και τίτλων, ή τη θυσία των παραπάνω στο βωμό ενός ανώτερου χρέους. Πρόκειται για την ευτυχία που πηγάζει διά του μόχθου και των κόπων, όμως οι καρποί της είναι γλυκύτεροι και ενίοτε αιώνιοι, κοιτά προς την ευημερία ανθρωπότητας εν συνόλω.

   Από την εργογραφία του Ντοστογιέφσκι, αυτό που μου αποτυπώνεται εντονότερα είναι η επίτευξη της ελευθερίας μέσω του πόνου και των δυσκολιών⸱ το παραστράτημα και η ηθική κατάπτωση του ανθρώπου που οδηγεί στην εσωτερική απελευθέρωση, τη συνειδητοποίηση ενός ανώτερου χρέους που υπερβαίνει τα κοσμικά κατά τρόπο παράδοξο, εκπορευόμενο, όμως, διά μέσω αυτών.

 

Ποιο θα είναι το θέμα του επόμενου βιβλίου σας;

Το επόμενο βιβλία μου, ιδανικά, θα ήθελα να είναι ένα σκαλί παραπάνω απ’ το προηγούμενο, ακόμα περισσότερο μεστή και πυκνωμένη η αφήγηση και η γραφή. Με εμπνέει η μεταστροφή του ανθρώπου, λίγο οραματίζομαι τους ήρωές μου ως τραγικούς αισχυλικούς ήρωες που από τον άκρατο ηρωισμό καταπίπτουν στον ασκητισμό και στη φιλαλήθεια. Ακόμη και  το δυσκολότερο τέλος, ωστόσο, επιθυμώ να διαθέτει μια χρυσή τομή, μια λαχτάρα λύτρωσης που μου έχει ενδεχομένως μεταγγίσει ο Καζαντζάκης, κι ο διακαής πόθος της ελευθερίας -της εσωτερικής πρωτίστως.

 

Τι σκεφτήκατε όταν ακούσατε για τη σύλληψη ενός συγγραφέα παιδικών βιβλίων;

Ζούμε πλέον σε μια εποχή ανεξέλεγκτων κακοποιήσεων και βιασμών, πλέον δεν εκπλήσσει ούτε η ιδιότητα του εν λόγω συγγραφέα όπως ακριβώς τύγχανε άλλοτε να βρίσκονται στη θέση του γονείς, παιδαγωγοί ή ιερείς, εν γένει άτομα με μια υποτιθέμενη πνευματικότητα και φιλευσπαχνία. Η γραφή καθεκάστου ανθρώπου, θεωρώ, πως εκπορεύεται από το είναι και την ιδιοσυγκρασία του, στην προκειμένη όμως, είναι διαστροφική η ομολογία της συγγραφικής απασχόλησης ως απόρροια μιας σεξουαλικής παρέκκλισης.