Όταν ο ουρανός ήταν χαμηλά

«...Ἔχοντας τό χάρισμα τῆς τερπνῆς ἀφήγησης -μέ περιγραφική ἱκανότητα ἀλλά καί ὀξεία παρατηρητικότητα- μέ ἐξαιρετικό καί ἀνεπιτήδευτο χειρισμό τῆς λογοτεχνικῆς γλώσσας, μᾶς καθιστᾶ κοινωνούς -πέραν τῶν ἄλλων- τρόπων, συνηθειῶν, ἠθῶν, ἐθίμων, δοξασιῶν κ.λπ., τῆς ἰδιαίτερης πατρίδας της, καί ὑπό την ἔννοιαν αὐτή, τά δύο πεζογραφήματά της, ἔχουν, ἐξόν ἀπ’ τό λογοτεχνικό, καί λαογνωστικό ἐνδιαφέρον, ἐπάλληλο καί του γλωσσικού, μέ τόν πλοῦτο τῶν ἰδιωνυμικῶν ὅρων πού χρησιμοποιεῖ, τοπικῆς ἑκφορᾶς καί διαλέκτου, πού ἐπεξηγεί σέ ἐνημερωτικό Λεξιλόγιο...»«...Ἀπό τἠν ἄποψη τῆς καλολογίας τῶν ἐκφραστικῶν της τρόπων, ἡ Βλάζια Φαϊδά δέν μένει προσκολλημένη στήν ξηρή περιγραφή τῶν ὅσων διηγείται. Γράφει μέ τρόπο λυρικό, μέ συναισθηματικές παρακαμπτήριους χωρίς διαβητικές ὑπερβολές, μέ ὡραίες, ἐδῶ κί ἐκεῖ περιγραφές». Δημήτρης Νικορέτζος