Κασιμάτης Πέτρος

Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1962. Η δημοσιογραφία μού εμφανίστηκε σαν κάτι άγιο και συνάμα συναρπαστικό. Κυρίως συνομιλώ με ανθρώπους που είναι του δόγματος «Ζεις κατά τύχη. Αγαπάς κατ’ επιλογή. Σκοτώνεις κατ’ επάγγελμα».

Στη δημοσιογραφική μου ζωή ευτύχησα να πολεμήσω το βλαχομπαρόκ-λάιφσταϊλ, έναν θλιβερό παραπόταμο της δημοσιογραφίας κι αξιώθηκα να κάνω το χόμπι μου επάγγελμα. Yποδύθηκα τον γιατρό μετέχοντας σε ιατρικό συμβούλιο με τη λευκή μπλούζα, φόρεσα άμφια για να διεισδύσω σε ένα μοναστήρι, υπέμεινα μήνες για να κρατήσω τη σιωπή μου απέναντι σε μια είδηση-κεραυνό γιατί σεβάστηκα την «πηγή» μου και τον λόγο που έδωσα. Ήταν ευτύχημα που αποκάλυψα συνταρακτικές λεπτομέρειες για το απίστευτο θρίλερ των επιζώντων σήμερα αιχμαλώτων της Κύπρου. Συνάντησα τον Οτσαλάν, τον Κάρατζιτς, τον Αραφάτ, αλλά και άλλους επικηρυγμένους όπως ο Αμπού Αμπάς ο πειρατής του «Ακίλε Λάουρο», ο θυελλώδης Τζωρτζ Χαμπάς, ο αρχηγός του UCK Χασίμ Θάτσι, ο μαφιόζος της Αδριατικής Ντον Μικέλε Πάτσο, ο αρχηγός των Κόντρας, Αντόλφο Γκαλέρο Πορτοκαρέρρο στη Λατινική Αμερική. Συνάντησα τον μεγαλύτερο συγγραφέα του κόσμου τον Χόρχε Λουίς Μπόρχες αλλά και τον Τζίμι Κάρτερ κι απ’ τον σεΐχη Σαγιέντ που μου έδωσε συνέντευξη σε ένα κρησφύγετο στη βομβαρδισμένη Βηρυτό έως τους πρωταγωνιστές του σκανδάλου Κοσκωτά που μ’ άρεσε να νιώθουν πως τους πνίγει η γραβάτα κάθε που αποκάλυπτα συναρπαστικές πληροφορίες. Οι «πηγές» μου φρόντιζαν να καταλήγουν τα στοιχεία με ασφάλεια και αξιοπιστία σε μένα, για να τυπωθούν στις σελίδες και του «Ελεύθερου Τύπου» που τότε το τιράζ του ξεπερνούσε τα 250.000 φύλλα ημερησίως.

Ενας δοκιμασμένος φίλος μου είναι ο στρατηγός Γρυλλάκης που μοιράστηκα μαζί του τις πιο απίστευτες πληροφορίες. Είδα αιχμαλώτους να εκτελούνται με συνοπτικές διαδικασίες και στην ανατροπή Τσαουσέσκου και στον πόλεμο Κόντρας-Σαντινίστας και φυσικά στη Βοσνία, καθώς ήμουν αυτός που δημοσίευσα πρώτος τις φωτογραφίες με τα κομμένα κεφάλια που τα φωτογράφιζαν οι αντίπαλοι ως τρόπαια…

Ας είναι… Θυμάμαι πολιτικούς που εγκατέλειψαν τον θορυβώδη πολιτικό τους βίο για ενα πρωτοσέλιδο δικό μου που προκάλεσε πάταγο. Αλλά και τον σκληρό σωματοφύλακα του Χίτλερ, τον Ρόχους Μις που μου έδωσε την τελευταία του συνέντευξη εκμυστηρευόμενος πολύτιμες πληροφορίες για τις γερμανικές αποζημιώσεις.

Έχω γράψει πάνω απο 10 βιβλία -τα μισά από αυτά είναι λογοτεχνία τα αλλά αφορούν αποστολές και δημοσιογραφικές έρευνες. Πιστεύω ότι το πιο χυδαίο πρόσωπο της δημοσιογραφίας είναι ο κτηνώδης λαϊκισμός, ο δηθενισμός και φυσικά η υποψία πως στο επόμενο σκάνδαλο ίσως ανακαλύψεις εκεί, στον λάκκο των λεόντων, και το όνομα του εκδότη σου.

Στο Καράτσι μου είχαν πει κάποτε πως θεσπέσιο γαλλικό κονιάκ βρίσκει κανείς στο μυθικό Πεσαβάρ (έζησα εκεί έναν μήνα). «Εκεί το βρίσκεις άφθονο» μου είπαν. «Κοστίζει όμως όσο ένας στρατηγός….».

Κι η δωροδοκία είχε ενδιαφέρον ως πρόταση. Την έκανα ρεπορτάζ. Κάποτε ένας μητροπολίτης μου πρότεινε να κρύψω κάτι και το αντάλλαγμα θα ήταν μία τζάγκουαρ κάτω απ’ την εφημερίδα να περιμένει… Ο προτείνων την πάτησε. Όπως και κάποιοι που θέλησαν να αποφύγουν τη χλεύη καθώς το γεμάτο δάφνες όνομά τους ήταν βουτηγμένο στα επίσημα αρχεία της χούντας…