ανΘρώπων Πάθη

Εδώ λοιπόν θα έγραφα κενό. Μα δεν το κάνω. Και πως φαντάζομαι κάτι το τρομερό, μα δεν το ζω και όταν το κάνω, κλείνω ευθύς τους οφθαλμούς και ξεκινώ να γράφω. Τα ποιήματα που γράφω είναι πολλά και λιγοστεύει σιγανά η πίστη. Έμεινα θα λέω με τρεις ιδέες. Ίδιες παράλληλα ζωές που σημαδεύουν και καίνε τον υλικό κόσμο. Από τον άυλο λοιπόν, πυροδοτώ τις σκέψεις, και σαν αισθήσεις γένουνε σιγά τες πνίγω σε τούτες τις σελίδες. Με μια μόνον ελπίδα, πως θ’ ανοιχθούν στα περί χρόνου και θα περάσουνε σ’ αλλιώτικο κεφάλι, τον κόσμο που θωρεί με λιγότερο μίσος και περισσότερη αγάπη.

Οι αναμνήσεις μου χαράζουνε.

Πόρτες ανοίγουν και σπαράζουνε.

Και τα παράθυρα κλειστά, φωνάζουν τ’ όνομά μου.

Και στη φωτιά σαν έπεσα,

φαινότανε πως ίδρωνα και κρύωνα

και πως γεννήθηκα ξανά από μηλιάς το σπόρο.

Τότε αλλοπρόσαλλα ευθύς

ερίχθηκα στα ποιήματα και εκρήχθηκα.

Γιατί η ζωή περνάει και κάπως εμασώντας με,

πτύνει δυο τρία κόκκαλα

που θάφτηκαν στον κήπο.