Ένα κλωνάρι από το μεγάλο δένδρο της Χειμάρρας

…..ΧΕΙΜΑΡΡΑ! Η Χειµάρρα είναι ο τόπος που γεννήθηκα, οπού πρωτανάσανα, οπού είδα το φως, µα και το σκοτάδι, οπού µ’ έθρεψε η οικογένειά µου κι εγώ τη δική µου έθρεψα, µέχρι που το σκοτάδι έγινε βαρύ και πνιγηρό. Και τότε µίσεψα, µισέψαµε. Λένε πως ο χρόνος γιατρευτής είναι του πόνου. Λένε πως το ψωµί πατρίδα δεν έχει. Λένε, λένε…, καλά όσα λένε και γιατρευτικά, µα η νοσταλγία για τη γενέτειρα γη – σαν αυτή υπάρχει – γιγαντώνεται στον χρόνο σαν την αγάπη τη Μία που τρέφεται από τα χρόνια τα πολλά και τα µεγάλα και Πολλή και Μεγίστη γίνεται. Γι’ αυτήν τη Μία αγάπη θέλω να σας µιλήσω, γιατί ανάγκη τό ‘χω και σαν χρέος µεγάλο το βιώνω….