Όταν η συνείδηση καταδύεται

…ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΦΟΒΕΡΑ της ασέληνης και κατάμαυρης νύχτας αντικρί­ζω τις πρύμνες των συνοδών ν’ απομακρύνονται προς τ’ ανατολικά και τις πλώρες των αρματαγωγών να έρχονται από τα δυτικά. Είναι η πιο ευ­τυχισμένη ημέρα της μέχρι τότε ενεργής ναυτικής ζωής μου. Έσμιξα ψυχολογικά με τους χιλιάδες υποβρύχιους Κυβερνήτες, αυτούς που πο­λέμησαν και αυτούς που δεν πολέμησαν. Τους κάλεσα όλους κοντά μου. Τους ένιωσα να κοιτάζουν από το περισκόπιο μαζί μου και να υπολογί­ζουν την απόσταση και τα στοιχεία βολής της τορπίλης τους. Ένιωσα τη χαρά τους, την αγωνία τους, την ολοκλήρωση που επέτυχαν σαν άτο­μα και τη βίωση της ευτυχίας τους. Είναι η υποβρύχια συνείδηση που μας ένωνε τώρα σ’ ένα συλλογικό σώμα με υπερβατική ύπαρξη στην ψυ­χή μας. Η κορύφωση της αγωνιώδους ανάσας μας και η επίτευξη αυτής της συνείδησης έφερναν τώρα την ποιότητα της ανώτερης συγκίνησης που ένοιωθα, και την ολοκλήρωση της πορείας του Κυβερνήτη, αντικρί­ζοντας τις πρύμνες που έφευγαν και τις πλώρες που έρχονταν…