Κάποτε στην Ιουδαία…

…Σε κάποια στιγµή, µια φρικιαστική στιγµή, µια στιγµή που έκανε την καρδιά του Δαβίδ να σταµατήσει, τα µάτια του να πεταχτούν από τις κόγχες τους και το κορµί του να µουδιάσει, είδε τον Εχούντ διαπερασµένο από δυο λόγχες και το κεφάλι του να πέφτει από τη σπάθα ενός Άραβα! Μια στιγµή! Μια στιγµή αιώνια και ο κόσµος έγινε κόκκινος. Αιµάτινα κόκκινος. Ένα φρικτό ουρλιαχτό βγήκε από τα στήθια του, σαν του πληγωµένου πάνθηρα και όρµησε µε τυφλή µανία, µε υψωµένο το σπαθί του, πάνω στον σωρό των αντιπάλων. Χτυπούσε και ούρλιαζε σαν φοβερό θεριό! Και ξαφνικά… µια γλυκιά ζεστασιά ένιωσε στο στήθος του και σταµάτησε. Έπεσε στα γόνατα και το σπαθί έφυγε από το χέρι του. Μια λόγχη τον είχε διαπεράσει. Σήκωσε τα χέρια του ψηλά, ν’ αρπάξει τον ουρανό, να τον κατεβάσει, ν’ ακούσει ο Θεός τη φωνή του,το παράπονό του. Μια κραυγή ανάκατη µε ρόγχο βγήκε από το πληγωµένο του στήθος «Αδωναΐ, Αδων…» και έπεσε άψυχος… …Δίχως αγάπη δεν υπάρχει χαρά, ευτυχία στον κόσµο. Μόνο πόνος και δυστυχία. Φρικτές εικόνες προβλήθηκαν εκεί που χανόταν το βλέµµα του µες στο σκοτάδι. Σταυροί και πάσσαλοι· χιλιάδες πάσσαλοι µε κρεµασµένα κορµιά. Φωνές απελπισίας, θρήνοι, ουρλιαχτά, κλαγγές όπλων, αίµα, πολύ αίµα και ολοκαυτώµατα, γέµισαν το σκοτάδι. Μια φιγούρα που δεν άγγιζε τη γη, στήθηκε µπροστά του. «Δες! Δες την ανθρωπότητα γυµνή από αγάπη» του είπε. «Μίσος είναι το ένδυµα που φορεί. Εσύ φέρνεις τον χιτώνα της αγάπης να την καλύψεις»…