Οι Άρτιοι…

Κρίµα! Ποτέ δεν είχαµε Οµόνοια. Πάντα χωρισµένοι. Τόσα παθήµατα και κανένα δε µας έγινε µάθηµα. Μα κι ετούτη η Πατρίδα να τρώει τα σπλάχνα της! Ακόµη µεγαλύτερο κρίµα! Φιλόδοξοι πολιτικοί: αριβίστες, χωρίς ίχνος ευθύνης, αερολογούν χωρίς ντροπή καθηµερινά. Ψηφίσµατα του σκοταδιού, νόµοι άδικοι, καταπιεστικοί για τα χαµηλά στρώµατα κι ελαφρυντικοί για τους κατέχοντες. Πάντα τα ίδια σε τούτο τον ιερό, τρισένδοξο τόπο! Τόσες συµφορές και η σύνεση, όχι µόνο απουσίαζε, αλλά «καιροφυλακτούσε κρυµµένη πίσω από το παραβάν της δολιότητας», έτοιµη, ασύνετη και χαίρουσα, να επωφεληθεί από την αποτυχία του πολιτικού της αντιπάλου. Αυτά δεν έχουν τελειωµό για το γένος µας. Ίσως γιατί η µωρία ξεπέρασε τη σοφία και σε λόγους και σε πράξεις. Συνδυαζόµενη δε η µωρία µε την αλαζονεία είναι ό,τι χειρότερο. Κι εδώ στην Πατρίδα µας δυστυχώς είχαµε και συνεχίζουµε να έχουµε περίσσευµα απ’ αυτές. Το µεγαλύτερο κακό όµως είναι που σε αρκετούς µε τις ανωτέρω «αρετές», εµείς οι πολίτες, εµπιστευόµαστε τις τύχες µας µε αποτέλεσµα πολλές φορές στο παρελθόν να υποστούµε µεγάλες συµφορές και σαν Έθνος και σαν λαός. Αλλά και πάλι η µωρία νικήτρια…